Onlangs werd ik gevraagd in te vallen bij een zanggroep en zat ik ineens in de kerk waar ik mijn eerste schreden op het dirigentenpad heb gezet. Heel bijzonder om in deze leeftijdsfase ineens verbinding te maken met herinneringen en de passie uit mijn twintiger jaren.
Inmiddels, zo’n 40 jaar later, ben ik niet meer zo van het dirigeren en werk ik op een andere manier. Maar in dit geval was het belangrijk om aan te sluiten bij wat men kent om een goede gebedsviering te verzorgen. Zo gezegd zo gedaan en het was erg leuk om te doen.
Ik realiseerde me dat ik mijn hele muzikale leven altijd in de kerk gezongen heb of in ieder geval geestelijk en zeker ook kerkelijk repertoire heb gezongen of gedirigeerd. Ik merk dat ik het al een aantal jaren mis.
Kerken worden gesloten en koren worden steeds ouder en klinken op zijn zachts gezegd niet erg fraai, waarbij het ontbreken van zuiverheid voor mij een brug te ver is. Gelukkig had deze zanggroep een goede basis en was zeer gemotiveerd om de gebedsdiensten te verzorgen. Het vervangen was een feestje.
Als afsluiting werd onderstaand nummer gezongen. Deze keer a capella met een solo van een van de koorleden. De zangers waren gewend om dit lied op een bepaalde manier te zingen. Voor mij was het een uitdaging om te kijken wat er in het moment wil ontstaan en de zangers uit te nodigen daarin mee te gaan. Dat is precies waar muziek en zeker dit lied om vraagt.
De zangers konden dit nummer dromen en dus was er ruimte om te onderzoeken wat er mogelijk was. Door in het moment te spelen met volume en aandacht, de muziek duidelijk aan de zangers te laten, ontstond er een andere luisterhouding dan die men gewend was.
Men luisterde naar elkaar, er ontstond een mooie klank tussen de vier stemmen en de communicatie met de soliste groeide die een prachtige kwetsbare vertolking gaf. Het lied klonk als een gebed zoals het ook bedoeld is.
Kortom, het moment werd voelbaar, de muziek mocht klinken en iedereen in de kerk werd er deelgenoot van.