Ze is net met pensioen en heeft een fijn afscheid gehad van de organisatie waar ze werkt. Ze is dankbaar voor alle gebaren die haar kant op kwamen en heeft in haar speech gesproken over alle verhaallijnen die in de loop van 40 jaar tussen haar en collega’s zijn ontstaan.
En wat nu?
“Het is goed zo, alleen ben ik wel in een soort niemandsland terecht gekomen.”
Ook al is ze blij met haar beslissing, toch voelt het wat vreemd in dat niemandsland. Ze heeft een consultatief gesprek aangevraagd en gaandeweg het gesprek ontdekken we dat, ook al voelt het onwennig, in het Niemandsland veel bekends of vertrouwds aanwezig is.
“… het leven ontvouwt zich nu op een andere manier en dat is even wennen…”
Geruststelling zit in de constatering dat je alles wat je nodig hebt bij je draagt. Je bent niet blanco aangekomen in deze derde leeftijdsfase. Het Niemandsland geeft je de mogelijkheid van het “sudderen”:
dingen doen zonder te weten waarom je ze doet
voelen wat je nodig hebt zonder al die verplichtingen
een nieuw ritme zoeken in je dagen
hierin verkennen wat er voor jou toe doet
zoeken hoe je dit terug wil zien in je activiteiten en ontmoetingen.
“ik mag een beetje meer van mezelf zijn en dat geeft ruimte, ook al weet ik nu nog niet hoe dat eruit gaat zien…”
Tijdens het gesprek reiken we elkaar over en weer beelden aan die helpen om richting te geven aan deze leeftijdsfase.